Als je voor een hele oppervlakte water staat, wat ben je dan met te weten dat dit een zee genoemd wordt? En dat sommigen menen iets te kunnen zeggen over zeeën? Elke zee is toch anders, zoals elke persoon met autisme anders is? Klopt, maar de kans is groot dat er zoiets als boten varen, dat er dieren in leven, dat het enorm diep is, dat het water zout is en dus ondrinkbaar, enz. Jouw verwachtingen en gedrag kan je al een beetje afstemmen om optimaal om te gaan met de zee.
En zo is het ook met een diagnose. Een aantal gevoelens, gedachten en gedragingen samen vormen een begrijpelijk geheel, een aandoening. Dit benoemen als autisme (door een expert), een diagnose stellen, heeft meerdere voordelen:
a) men kan ook andere gevoelens, gedachten en gedragingen verwachten die nog niet benoemd zijn. Hiervoor alert zijn geeft een beter totaalbeeld van de persoon wat nuttig is voor een optimale begeleiding.
b) een hulpverlener kan gebruik maken van de uitgebreide kennis die jarenlang is opgebouwd over personen met autisme.
Het zou een kapitale fout zijn om te denken dat eens de diagnose gesteld werd men weet wat al de gevoelens, gedachten en gedragingen van een concrete persoon zijn. Dat weet men niet. De persoon met autisme zal moeilijkheden hebben met de communicatie en met het begrijpen van informatie die complexe interpretatie vereist, maar hoe dit tot uiting komt bij deze persoon, dit leert het etiket autisme niet. De vorm en intensiteit kunnen enorm verschillen. Om daar zicht op te krijgen ga je als hulpverlener het gesprek aan met de unieke persoon, een persoon geraakt door autisme.
Het is voor iedereen duidelijk dat een diagnose natuurlijk niet dient om te stigmatiseren. Het etiket staat in dienst van de begeleiding, in dienst van de persoon en is geen stok om mee te slaan.
Mocht je geconfronteerd worden met autisme bij jezelf of met problemen in de communicatie die zouden kunnen te maken hebben met autisme, dan kan een gesprek met een hulpverlener nuttig zijn.